Ze wilden me mijn moederschapsuitkering terugvorderen???!!!

Ze wilden me mijn moederschapsuitkering terugvorderen???!! Hoe kwamen ze erbij?  Ik zal nu geen exact bedrag geven, maar het is enorm de moeite om er spel en miserie over te maken. 

Een moeder heeft toch evenveel recht op een moederschapsuitkering, hoe ze ook verzekerd zijn? Een moeder is een moeder, een baby een baby. Blijkbaar niet! 

Ongelooflijk hoe deze terugbetaling werd geëist, binnen de maand en dan nog zonder een reden op te geven.

Toch wel even paniek als je 7 maanden na je moederschaps”verlof” dergelijke brief in de bus krijgt. Gelukkig ben ik niet van het snel terugstortende type en doen we eerst ons huiswerk voor we dergelijke sommen zonder morren terugbetalen. 

Uiteindelijk na heel wat over en weer gechat via hun zeer slecht werkende website krijg ik de reden na hun eigen deadline. 

Volgens de Franse administratie was ik nog geen 10 maanden ononderbroken sociaal verzekerd in Frankrijk voor ik beviel. Ik was dit slechts 8 maanden. Oei, wat had ik die zwangerschap slecht ingepland zeg!

Dit is al van juli 2020 terug dat dit gebeurde. Ons kleinste is al drie jaar, maar ik schrijf het nu pas, want ja, eindelijk uit de pampers en geleidelijk aan wat meer tijd om jullie op de hoogte te brengen van onze avonturen in Frankrijk. 

Juli 2020 dus en ik moet bekennen dat mijn Frans nu nog niet top is, maar toen zeker niet. Beeld je dus maar eens in hoeveel Frans met haarbossen op mijn tanden ik eruit gekoeterwaald heb aan de telefoon tegen een juriste van de CPAM (Caisse Primaire Allocation Maladie) om toch maar mijn gelijk te halen. Dat lukte maar niet. Verder ons huiswerk maken dus.

Al spreek je de taal niet gelukkig is de wet duidelijk en kan je je beroepen op de verzekerde periode in België, meerbepaald de samentelling van tijdvakken. 

Tot vlak voor mijn start in het bedrijf die we hebben opgestart hier in Frankrijk, was ik officieel in loopbaanonderbreking en dus ononderbroken verzekerd. 

Door mijn master na master sociaal recht was ik hierover niet geheel onwetend en wist ik ergens ver in mijn achterhoofd dat hierover bepaalde zaken vastliggen op Europees niveau. 

Zoals het feit dat je je kunt beroepen op je parcours in België als je in het nieuwe land niet voldoet aan bepaalde voorwaarden. 

Dit heet de Verordening (EG) nr. 883/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels (PB L 166 van 30.4.2004). En met dank aan een vriendin van mij die zeer bedreven is in het sociaal recht en mij met raad en daad heeft bijgestaan in het terugvinden van het specifieke artikel. 

Ik heb deze argumentatie dan ook aangetekend verstuurd tot tweemaal toe. En geen reactie gekregen. Maar dan vinden ze wel de tijd in augustus om nog een aanmaning tot terugbetaling (met zelfs dreiging van interest) op te sturen als ik niet binnen de maand betaal. Dat doe ik dus lekker niet, ik wacht op een reactie op mijn aangetekende brieven. 

Als ze in oktober een ingebrekestelling sturen is mijn geduld op. Ik maak een afspraak ter plaatse. Een ingebrekestelling voor iets wat ik niet hoef terug te betalen, dat is al zware shit! 

Blijkbaar maakt de gemaakte afspraak ze wakker want dan krijg ik plots telefoon van hen om alles te regelen via telefoon. Een afspraak ter plaatse dat is niet nodig, ik moet gewoon rustig doen wat ze vragen en betalen. Het lijkt wel de maffia. Ze vinden het precies allemaal de moeite niet en waarover doe ik nu eigenlijk moeilijk. Alsof een dergelijk bedrag een kleinigheidje is. Ik vind het behoorlijk denigrerend.

Maar ik laat me niet doen. Ze zeggen mij dat ze de aangetekende brieven niet hebben ontvangen. Dat kan eigenlijk niet want het heet aangetekend met een reden. Dat zeg ik dan ook. Ik raad ze aan ze te zoeken. Daarop raden ze mij ten stelligste aan om het bedrag zo snel mogelijk terug te betalen omdat de kosten anders nog kunnen oplopen. En als het nog lang duurt, mag ik het gelijk in de rechtbank uitleggen. Zo verloopt het gesprek een tijdje, maar ik blijf volhouden dat ik aangetekende brieven heb verstuurd en dat ik daar eerst een reactie op wens te krijgen met een gemotiveerde juridisch antwoord, zo niet wil ik een afspraak.

Dat heb ik ondertussen wel geleerd, aangetekend is in Frankrijk niet zoooo aangetekend als in België. Alle bewijsjes zeker bijhouden. Natuurlijk las je ziet welke afstanden zo’n brief moet afleggen, vergeleken met België en hoe uitgeput de postbodes hier zijn door de vele pakjes die ze ook nog moeten leveren heb ik er wel een idee van waarom het niet zo aangetekend is. 

Als wij een aangetekende brief krijgen, krijgen we trouwens steevast een “avis de passage”. Dat wil zeggen dat ze aangebeld hebben, maar er was niemand thuis dus je krijgt een papiertje in je brievenbus als bewijs hiervan. Maar wij vinden altijd zo’n briefje in de bus nadat we een ganse dag thuis waren, we werken dan ook veel thuis. 

Ik vermoed dat onze oprijlaan redelijk intimiderend is, gezien ze hier nogal wat tijd mee verliezen. En aangezien we niet in onze brievenbus wonen zal het kloppen daarop inderdaad niemand thuisgeven. Zo hebben we nog nooit een aangetekende brief in levende lijve aan onze voordeur ontvangen in de vijf jaar dat we hier wonen. We dienen ze altijd op te halen in het postkantoor.

Soit terug naar het verhaal. 

Na verder inlezen in de materie, kan je blijkbaar met een E104 van je ziekenfonds een officieel bewijs aanvragen van je verzekerde periode in België. Daaruit blijkt dat ik al vele jaren tot startdatum van mijn werk in Frankrijk mooi en netjes, bijna heilig, verzekerd was in België. Ik stuur dat ook aangetekend op. Ja, die kosten van de aangetekende brieven mogen ze mij ook nog terugbetalen.

Conclusie: een verzekerder parcours kon je niet hebben! Ik bepleit hiermee dus mijn zaak, ook weeral aan de telefoon. Het antwoord: dat maakt niets uit! Het is ongelooflijk hoe weinig ze er zelf van kennen. Uiteindelijk begreep ik dat ook. Het is niet omdat ze vloeiend Frans kunnen spreken dat ze daarom slimmer zijn. 

Als ik vraag om mij een aangetekende brief terug te sturen waarop ze deze bewering zwart op wit vereeuwigd, (dat de E104 niets waard is) wordt het stil aan de andere kant van de lijn. Dat is een positief punt, als je ze even stil krijgt. Blijkbaar had ik een punt gemaakt. Uiteindelijk antwoordt ze dat ze dat niet kunnen doen. Zeer verdacht en daarom zeg ik dat ik erop sta. Dan antwoordt ze beteuterd dat ze deze vraag moet doorgeven aan haar chef. Ze zullen me terugbellen. Dat lijkt mij al positief.

De volgende dag heb ik de chef juriste aan de lijn. Deze heeft blijkbaar wel de aangetekende brieven gevonden…ergens…

Ze bevestigt ineens dat de E104 wel zijn waarde heeft en dat de hele toestand geregeld is. Ik moet niets terugbetalen. Eind goed al goed. Ik vraag of ik daar nog iets van op papier krijg want ik ben er niet helemaal gerust in. Een ingebrekestelling zomaar ineens gecounterd zonder geschreven tegenbewijs. 

Nee hoor dat is allemaal niet nodig. Ze willen waarschijnlijk besparen op hun postzegels. Dat snap ik helemaal….Dat vind ik toch maar wat zwakjes zeg ik, zeker na al hun afdreigingen en ik benadruk dat ik er niet gerust op ben zonder dat het zwart op wit staat.  Ze zal het bekijken, maar eigenlijk is het niet nodig. Nooit meer iets van gehoord. En eigenlijk gelukkig maar….

De aanhouder wint. Niet alle Fransen gaan zo uit van hun eigen gelijk maar toch vaak. Als je echt voelt dat je gelijk hebt, moet je niet zomaar toegeven. Zelfs niet op zo’n zaken. 

De chef juriste gaf ook toe dat de medewerker die ik altijd aan de lijn had eigenlijk geen ervaring had met buitenlandse inwijkelingen en zelfs niet wist wat een E 104 was. 

TIP: Volg dus je intuïtie als je voelt dat er iets niet klopt. Een fransman/vrouw kan nogal stellig iets verklaren terwijl hij/ zij er niets van kent. In België kan dat zeker ook maar ik heb het hier precies al meer meegemaakt. Misschien ook omdat je de taal niet perfect machtig bent, gaan ze er nogal snel van uit dat je dan ook niet alles weet, eigenlijk dom bent, dat kan inderdaad, maar met alle chinezen maar niet met den dezen. 

Ondertussen nog eens drie jaar verder merken we echt wel allebei dat je echt op je strepen moet staan als je iets wil gedaan krijgen of als iets niet juist is gedaan. Niet snel toegeven en als het kan extra zeuren of klagen over iets. 

Als je te gemakkelijk bent, wordt dat hier precies niet in dank afgenomen. Een goede oefening voor een pleaser zoals ik!