Het gastvrije fenomeen Rustiques! Wat voelen we ons welkom hier! Het lijkt wel alsof sommigen hier op ons zaten te wachten. Dat is natuurlijk overdreven, maar ik overdrijf nu eenmaal graag. Tot nu toe werden we hier heel goed ontvangen. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik de overbodige buitenlander ben.
We zijn hier pas 1 jaar en we kennen al veel mensen. Natuurlijk vind je het meeste aansluiting bij mensen die op je lijken. Andere Vlamingen dus, die ook de stap hebben gewaagd. Het klikt bijzonder goed met de andere 4 flandriens die hier in Rustiques zijn neergestreken. We springen al eens bij elkaar binnen, delen oude Knacks en organiseren samen een apero of een dinnerparty. Het zijn echte vrienden geworden.
Het is zeer leuk om samen te komen want je hebt meteen een sterke connectie omdat je over heel veel zaken hetzelfde denkt. Anders zouden we niet allemaal hierheen getrokken zijn. We houden van de rust, de natuur, het buitenleven,… en natuurlijk en vooral van Frankrijk. We zijn één voor één avonturiers die ons leven zuidelijker hebben ingericht en de stap gewaagd hebben om in Frankrijk te gaan wonen. Onze vrienden zijn wat ouder dan wij, dit gaat gepaard met heel wat verhalen en levenswijsheden.
Meestal steek ik er heel wat van op. Ze hebben immers al heel wat voorgeleefd. Weten uit ervaring hoe het leven niet altijd loopt hoe het zou moeten en delen hierover hun ervaringen. Naast deze wijzere uitwisselingen moeten we ook heel wat lachen samen. Ik vind het bovendien leuk voor ons oogappeltje. Hij heeft er meteen vier extra grootouders bij! En reken maar dat hij geniet van al die aandacht!
En van tijd tot tijd past Berte op ons oogappeltje en dat is heel erg fijn. Niet alleen voor ons maar ook voor hun twee. Je ziet dat ze van elkaar genieten!
En dankzij de lieve oppas kunnen we al eens naar de film gaan. Het was filmavond in ‘Maison du parc’ ter herdenking van ‘14-18. ‘Le collier rouge’, een ontroerende film over de wreedheid van de oorlog. Ondertussen kennen we meer en meer de ‘autochtone’ bevolking. En dat merken we als we ‘maison du parc’ binnenstappen. Er zijn toch al veel bekende gezichten. Ik weet niet altijd vanwaar ik wie ken, maar de herkenning is er.
Een ontmoeting gaat meestal als volgt: iemand zegt “Ah, comment ca va?”, ik “Aaah bonjour…. Très bien et vous?” Ik weet dan in geen honderd jaar meer wie het is, maar dan komen er aanwijzingen. “Kom je nog eens af?” Ik kijk niet begrijpend. “Naar waar?” “ We hebben je al lang niet meer gezien”. Nog steeds valt mijnen euro niet. “We waren laatst met twintig, konden bijna ons matje niet leggen.” Aha dan vallen de puzzelstukjes in elkaar. Yoga! Inderdaad dat moet Jeanette van de yoga zijn.
Of “Ah tu viens plus?”. Oei blijkbaar niet, maar naar waar dan? “We hebben een zeer mooie wandeling gepland aan zee, Gruissan!” Aha de wandelclub! Die namen weet ik niet meer zo goed. Ik nam tijdens de zomer tijdelijk deel aan wandelingen van de groupe du marche, maar dat was in de zomer ’s avonds gezien het lang licht was. Handig als je thuiswerkt en je je kleine eindelijk in bed hebt gelegd.
Of toen ik voor de eerste keer naar de bibliotheek ging met mijn kleine jongen. Eerst ‘oooh’ en ‘aaah’ bij het aanschouwen van oogappeltje. De eeuwige slogan: ‘qu’il est trop beau’ wordt samen met een kreetje geslaakt. Altijd genieten. Oogappeltje zelf was niet onder de indruk en wou meteen op zijn fietsje weer naar buiten crossen. En toen vloog er mij daar één om de hals. Een oudere heer van in de zeventig. Meteen vier kussen en hij vroeg me: “Herinner je me nog?” Te zeer verrast hoorde ik mezelf antwoorden: “Mais bien sur!” mij suf aan het piekeren waar ik deze mijnheer kon onderbrengen in mijn geheugen. No memory at all… Een week later -en na hem nog eens ontmoet te hebben bij de film met dezelfde sprong rond mijn nek en de vier kussen (2 teveel volgens het protocol van deze regio) – weet ik nog steeds niet vanwaar ik hem zou moeten kennen. Ook mijn wederhelft heeft er geen idee van.
Oogappeltje heeft hier ook al zijn copain gevonden. Tien dagen ouder dan hijzelf en de ouders zijn ook supersympa. Ondertussen gaat hij ook naar school en hij geniet ervan want hele dagen bij de mama is al niet meer zo spannend voor deze kleine ondernemer.
Ik denk dat we zelf ons best doen om te integreren. We nemen geregeld deel aan een activiteit in het dorp. Mijn man heeft zich als verstokte fietser aangesloten bij de cycloclub van Trèbes. Heeft zelfs al op dezelfde kamer geslapen als de burgemeester. Maar zover ga ik niet.
MadameFrance 
Els, die zeventiger kent jou vast helemaal niet, het is gewoon een levensgenieter, die zo’n buitenlands en dus exotisch groen blaadje wel eens wil knuffelen. En geef hem eens ongelijk.
LikeLike
Haha! Zou het dat zijn want ik meende hem toch een beetje te herkennen 😊
LikeLike
Ik ben Berte , één van de twee oma’s van het oogappeltje in Rustiques , WEET , dat ik geniet van dit klein O zo lief ventje ! Ik heb m’n eigen kleinkinderen bijna niet weten groot worden omdat ik er niet was , als weduwe, de nieuwe liefde gevolgd naar het Zuiden van Frankrijk en dan, kan je niet zo maar eens gaan babysitten in Belgie !
En NU is er dat oogappeltje……met zijn ouders !
LikeLike
Bedankt voor je berichtje. :-)))) We zijn heel erg dankbaar voor de warmte en liefde die we van jullie krijgen. Het is super om je bezig te zien met oogappeltje, hij geniet ervan! Zalig kerstfeest! xxx
LikeLike
Een heel herkenbaar verhaal! Ook wij moesten de eerste jaren (en nog) ons geheugen pijnigen om ons te herinneren wie die enthousiaste dorpsgenoot nu weer was en van waar we die kenden. Zeker als je je bij enkele vereningingen aansluit of geregeld op de dorpsevenementen aanwezig bent. Maar dat pleit voor het sociale leven in de buurt, je wordt aangesproken en men waardeert je aanwezigheid bij hun activiteiten.
LikeLike
Leuk dat het herkenbaar is :-). Het is zeker normaal dat je ze niet allemaal meteen bij naam kent, maar wat zou het toch handig zijn als ze allemaal een naamsticker zouden dragen. :-p. Heel leuk dat er hier zoveel wordt ondernomen. Voor een klein dorpje bruist dat hier nogal! Bij jullie ook?
LikeLike
Inderdaad zeer herkenbaar. Zelfs na 6 jaar hebben we nog steeds van die gezichten zonder naam, maar die je wel overal tegenkomt.
En hoe meer je je integreert, hoe meer je deelneemt aan het sociale leven in de buurt, hoe meer van die gezichten je zo hebt.
Het enige probleem is dat je als buitenlander enorm opvalt en dat werkelijk iedereen je zich kan herinneren als “le/la belge de …”
Zo zitten we zondag weer eens aan een ontbijt in één van de buurdorpen, en daar zie je dan weer 100-en mensen waarvan je er misschien 30 echt bij naam en toenaam kent en dan weer een hele hoop gezichten van “ik ken die mens, maar van waar weer?”
Maar je moet ze wel allemaal begroeten 🙂
LikeGeliked door 1 persoon