Rome wasn’t built in a day

Het begon al een paar keer te kriebelen om nog eens een update te plaatsen, maar het kwam er telkens niet van omdat we het zo druk hebben.

Een nieuw leven opbouwen is er niet zomaar ineens. Meermaals zeggen manlief en ik tegen elkaar: “Rome wasn’t built in a day”.

Wat zoveel betekent als: “Kop op, we zijn al ver gevorderd.” Maar toch is het telkens wel een kleine worsteling met de Franse administratie hier. Toen was het weer de CAF (Caisse Allocation Familiale), dan was het weer de CPAM (Caisse Primaire d’Assurrance Maladie), inschrijven in de Belgische ambassade, auto inschrijven in Frankrijk,… de lijst is eindeloos.

En dan heb ik het nog niet gehad over de opstart van een bedrijf in het Frans. Na een megagrondige studie door een fiscaal advocatenkantoor wisten we nog steeds niet waar BTW-aangifte te doen. Deze conversaties waren moeilijk verlopen. Hoewel wij een aardig mondje Frans spreken, zijn die fiscale termen die je naar je hoofd krijgt geslingerd als mitrailletteaanvallen op een reeds gepijnigd hoofd. Het laatste gesprek hierover met de boekhoudster moet volgens mij voor een buitenstaander als eersteklas amateurisme zijn overgekomen.

Met handen en voeten bespraken we de toepassing van de Belgische of Franse BTW/TVA. Wat is op ons van toepassing? Dan heb je ook nog zoiets als intercommunautaire belasting die van toepassing is bij handel tussen lidstaten. En als de belasting in Frankrijk te betalen zou zijn, weten ze nog niet eens goed hoeveel procent BTW we moeten betalen.

Kortom, hele studies zijn hieraan verloren gegaan. Zo speciaal zijn wij. Volgens hen zijn wij een boeiend geval. Wij vinden het zelf alleen maar nodeloos vermoeiend, terwijl zij zich verheugen op een case die eens iets wat anders is dan de dagelijkse voorgekauwde kost die ze normaalgezien over de vloer krijgen.

Hier hebben ze duidelijk ook nog geen kaas gegeten van toepassingen met de E-ID. De boekhoudster belde bijna heel Belgie af om te weten hoe in te loggen om zo de aangifte te kunnen doen. Bijna twee uur heeft ze rondgebeld.

Ik zat erbij welteverstaan, maar voor spek en bonen. Ik kon haar niet overtuigen dat ik met mijn identiteitskaart kon inloggen. Ik had het nog niet gedaan, maar ik vermoedde wel zoiets. “Nee hier in Frankrijk krijgen we een lange cijfercode”. “Ja mevrouw, maar in Belgie doen wij alles met die ID-kaart.” Mij totaal negerend alsof ik het niet goed in mijn bol had, belde ze alle hulplijnen vermeld op het papier van de BTW-aangifte.

Gelukkig spreken ze Frans in België, maar toch was de Babylonische verwarring groot. Iemand die vraagt hoe zich aan te melden. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt… De verbazing stijgt met het belletje. De stagiaire die opnam maakte nog het meeste indruk van al. “Sorry ik kan u niet helpen, ik ben hier helemaal alleen” piepte die. Het was waarschijnlijk haar eerste dag. Diep teleurgesteld staakte de boekhoudster deze naar stalking neigende belletjes gezien we steeds dezelfde personen aan de telefoon kregen die de vraag maar niet begrepen. Ik bewonderde haar vasthoudendheid. Daar moet je toch respect voor hebben. Ze was toch duizend maal gezegd geweest dat het allemaal makkelijk zou moeten kunnen verlopen met de identiteitskaart. Daar wou ze niets van weten. Ze wilde een cijfercode krijgen. Zoals in Frankrijk.

“Ja een token kan je aanvragen maar dat duurt een tijdje voor je die ontvangt.” verzekerde de 6e opgebeld. Maar de aangifte moest ten laatste de volgende dag binnen. Geen tijd voor. Ik spreek met haar af dat ik het eens zou proberen als ik terug thuis was. Op haar computer zou dat natuurlijk niet lukken, want ze had geen zo’n apparaat om de kaart in te schuiven.

Twee uur later, eindelijk terug thuis, probeer ik het eens met mijn identiteitskaart en ping daar is het inlogmenu. De gegevens staan al vooraf ingevuld. Volgens mij is dit teveel vooruitgang ineens. Ik kan alles meteen invullen en doorsturen, maar het klopt. Ik bel de boekhoudster meteen op om mijn succes te melden want ze was er het hart van in dat het niet lukte. Ze valt van haar stoel en noemt me: “superfort.” “Was dat nu echt met die E-ID?” vraagt ze ongelovig.

Lag deze anekdote nu aan ons cultuurverschil? Ik denk het wel. Een ietwat minimaal cultuurverschil, maar het is er toch.

De Fransen doen veel met hun computer, maar toch worden er veel meer cijfercodes gebruikt. Om in te loggen voor thuisbankieren, moet je ook cijfercodes ingeven. Geen gedoe met bakjes enzo. Vind ik persoonlijk wel makkelijker, maar het gevaar op hacking lijkt me wel groter.

Op sommige vlakken zijn ze dus nog wat ‘achter’. Bijvoorbeeld ook dat chequegedoe hier. Ik heb een chequeboekje, van de bank gekregen, maar nog nooit iets mee gedaan. Toch zie je het geregeld opduiken. Zelfs in de supermarkt zijn er die hun chequeboekje bovenhalen. Ik zou zelfs niet weten hoe het in te vullen. In Belgie is dat toch iets van vijftig jaar geleden?