To videgrenier or not to videgrenier

 

“To videgrenier or not to videgrenier”. William Shakespeare zou het ook gezegd hebben als hij in het Zuiden van Frankrijk zou wonen en het gegeven hem om de haverklap in het gezicht vliegt. Overal om je heen rijzen paaltjes uit de grond met de aankondiging van één of andere videgrenier in de omgeving. Je kan er batjes doen en ik ben fan van batjes. Het zal in de familie zitten. Mijn mama was zot van rommelmarkten en kwam met het meest onnodige terug thuis zoals alleen echte volleerde verzamelaars dat kunnen. Uiteindelijk belandde het dan nog bij mij of mijn zus, al naargelang het slachtoffer dat ze koos. Mijn vader is promotievinder eerste klasse. Had hij iets gekocht en vroeg ik hem nieuwsgierig wat voor nieuw spul op de tafel lag dan hoorde ik steevast ‘ ‘t was in promotie’. Ik denk dat hij anders nooit iets koopt.

 

Toen mijn man voor twee dagen uit fietsen ging, kon ik het aanbod van mijn Vlaamse vrienden Tinus en Veva dan ook niet afslaan. Ze boden mij aan om mij en zoonlief die twee dagen af te leiden met onder andere een verleidelijke videgrenier in Azille. Een naburig dorpje op zo’n twintig minuutjes rijden. Daar ging ik graag op in gezien de microbe in mijn bloed zit! Azille ken ik reeds omdat we er een maand een huisje hebben gehuurd toen we zochten naar een nieuw huis. Daar hadden we beslist dat Azille te veraf lag van alle voorzieningen. Carcassonne was al een uur rijden en daar hadden we beslist geen zin in. Toch zou het leuk zijn om alles na een jaar eens terug te zien.

 

Ik heb als een volleerde afbieder, not!, mijn slag geslaan. Eerlijk gezegd ben ik een slechte afbieder. Ze noemen hun prijs en dan zien ze al op mijn gezicht dat ik er content mee ben. Ik probeer dan nog af te dingen, maar ze geven geen krimp. Ze zien gewoon aan mijn non-verbale communicatie dat ze niets te vrezen hebben. Deze meid zal mijn prijs wel geven, het staat gewoon op haar gezicht geschreven. En gelijk hebben ze!

 

Behalve ooit één keer op een rommelmarktje in Gent. Ik wou toen hoge schoenen kopen om naar een festival te gaan. Zo kon ik tenminste alles op het podium zien. Ik zag van die megahoge betonschoenen staan en bleef bewonderend staan kijken. Totaal weggevend dat ik ze graag wou. Wat zou de prijs zijn. “15 euro mevrouw.” Ik dacht na en besloot dat deze schoenen me toch wel heel belachelijk zouden staan. Deze gedachte vervormde mijn gezicht zodanig dat de verkoper schrok en meteen zei: “10 euro mevrouw”. “Hmmmm” mompelde ik. “Ok dan 5 euro mevrouw en deze sandaaltjes krijgt u erbij”. Deze snelle daling was voor mij zodanig onaantrekkelijk dat ik huiverde en mijn afkeurende blik bedong: “2 euro mevrouw?”. “Neenee”, zei ik bedachtzaam, “ik zal toch moeten verder kijken”. De verkoper kijkt me radeloos aan en zegt: “hier u krijgt ze van mij mevrouw” en hij steekt ze alvast in een plastiek zakje. “Nee” zeg ik “laat maar ik wil ze eigenlijk echt niet.” Moest de marktkramer het toen gekund hebben, hij smeet ze naar mijn hoofd. Hij liep werkelijk achter me aan met die schoenen in een zakje. Duwde ze in mijn handen, maar ik heb ze gewoon terug op de grond gezet. Hij wou er blijkbaar echt vanaf.

 

Eigenlijk kan ik dus wel een beetje onderhandelen, maar vooral met heel wanhopige verkopers, maar je moet de juiste tegenkomen. Ik herinner mij nog goed het batje dat we deden in Marrakech met mijn vader. Overal heb je wel leurders rondlopen maar zeker daar. Mijn papa’s ogen lichtten toch al eens op bij een horloge in de aanbieding. Ik spoor hem aan om te bieden. Het is zogezegd een echte Calvin Klein. Yeah right en ik ben sinterklaas. “40 euro” zegt de verkoper. “No” zeg ik, ik neem de onderhandeling over want papa’s standvastigheid terwijl hij poeslief lacht naar het horloge, valt hier serieus te betwijfelen. We lopen even wat verder zodat ik onze tactiek met hem kan bespreken en ik vraag hem afkeurend te kijken en niet toe te geven anders zal het niet lukken. We wachten er vlakbij eigenlijk op een bus. Nog twee minuutjes en hij is er. De verkoper loopt terug op ons af: “35 euros”. “No no we don’t want a watch. We give 5 euros.” Kwaad loopt de verkoper weg.

We zien onze bus in de verte opdoemen en stellen ons op in de rij om op te stappen. Al aanschuivend worden we terug belaagd door de verkoper. Hij ziet zijn tijdsnood onze richting uitrijden. We zijn bijna ribbedebie. Ik zeg: “8 euros”. De verkoper loopt terug gefrustreerd weg, maar roept dan al teruglopend maar allerminst content: “Deal!” Dan zie ik mijn portefeuille openend dat we enkel nog maar een briefje van vijf hebben. “I only have five…” De verkoper is terug furieus en loopt als een zot terug weg. Ik behoud mijn pokerface en kijk onaangedaan mijn schouders ophalend. We stappen onbewogen de bus op. En ja hoor net voor de busdeur sluit, schiet hij als een gazelle terug naar me terug. “Fine!”, sist hij en steekt het horloge omhoog. Gelijktijdig verruilen we het briefje en horloge net voor de busdeuren sluiten. Nou dat was lekker afbieden onder tijdsdruk! Mijn vader staart me ongelovig aan en ik ben fier als een gieter. Zo dat is dan 35 euro uitgespaard, zeg ik gekscherend. Twee maand later was het horloge trouwens al kapot. Zonder garantie, wat wil je.

 

In Azille genoot ik er ook van dat een videgrenier niet enkel rond de koopjes draait, maar ook om het sociale gebeuren. Mijn vrienden hadden afgesproken met nog andere bevriende koppels. Het ene na het andere sympathieke koppel kwamen we er tegen. Zeer gezellig om zo wat te kuieren op een marktje en te kwebbelen over vanalles en nog wat. Een heel aangename kennismaking, die we na alle aankopen bekroonden met een drankje in het plaatselijk stampvolle stamcafé.

 

En zo kwam ik in gesprek met de enige andere Westvlaming toen hij mijn accent opving. En ja hoor! Ons kent ons! Na een korte babbel kwam snel uit dat de grootvader van mijn man en zijn vader beste vrienden waren geweest. Wat is de wereld toch klein werd tot duizend maal uitgeroepen. Tot hilariteit van de andere Vlamingen die beweren dat enkel West-Vlamingen altijd wel iemand gemeenschappelijk kennen als ze elkaar tegenkomen in het buitenland. Hij wilde graag weten hoe het met iedereen ging. Ik wilde alle nonkels en tante van mijn man eens snel opsommen, maar ik stokte na naam nummer drie. Ik kan die namen maar niet onthouden. Was het nu Bart of Karel of Guido, ik wist het helemaal niet meer. Shame on me! Tot mijn verbazing kon hij het beter dan ik. Wat alweer op de lachspieren van het gezelschap werkte. Kortom de ambiance zat er in.

 

Mijn zoontje was natuurlijk ook van de partij en distantieerde zich liever even van zijn moeder. Hij had plaatsgenomen tussen voor hem twee ongekende Vlaamse heren in. Meneertje wou liever wat socializen met de mannen en had ook enorme interesse in de gsm van één van hen. Tot de heer Jos van ons gezelschap plots verbaasd uitriep: “hé hij heeft mijn gsm gekraakt!” Ja zoonlief is een technieker in wording. Ook al was zijn pincode gewoon 0000. Aan iedereen met zo’n gemakkelijke code: Alsjeblieft, verander dat eens in een iets moelijker vingercoördinatiecombinatie, anders weet onze tweejarige er alvast weg mee.

Na de videgrenier werd ik verder in de watten gelegd door Tinus en Veva met een aperitiefje en een heerlijke spaghetti. De aperitief was een heerlijke en zoetere variant van Porto genaamd Cartagene. 

 

Ondertussen was het keihard beginnen regenen dus deed een warme maaltijd extra deugd. Viel het mij plots te binnen dat mijn man aan het fietsen was in die stortbui! Hij had nog twee uur te gaan! Net na de koffie gaat Tinus zijn telefoon. Het is mijn man. Ze hadden veel sneller gereden en hij stond in de regen aan de deur. Wegens geen sleutel kon hij niet binnen. Drijfnat en uitgeput. Deze sleutelkwestie had ik even over het hoofd gezien. Snel neem ik afscheid en red mijn man uit zijn penibele situatie. Hij heeft er maar eventjes 310 km opzitten en werd vereeuwigd in de krant van Rustiques. Eeuwige roem zal de zijne zijn!